Three Passes Trek (Everest region)

Nepal, het land van de reuzen! Al jaren staat dit land bovenaan mijn lijstje en eindelijk is het zover! Samen met mijn neef en een vriend trokken we naar de Khumbu regio. Deze regio bevat zes van de veertien 8000ers en staat uiteraard vooral bekend voor de Mt. Everest. Aangezien we niet zo houden van het massatoerisme besloten we om vlak voor de seizoensstart de ‘Three Passes Trek’ te bedwingen. Met ingesmeerde wandelschoenen en heel veel enthousiasme begonnen we aan ons avontuur in de Himalaya! Het zou niet lang duren vooraleer we smoorverliefd werden op de waanzinnig mooie bergen.

In het kort

Type tocht	Rondtocht
Start – Eindpunt	Phaplu – Lukla
Duur	18 dagen
Afstand	187 km
Hoogste punt	5546 m (Chukhung Ri)
Laagste punt	1400 m (Jubing)
Tijdstip	September
Locatie	Sagarmatha National Park – Khumbu region Nepal

Verslag

Dag 1: Phaplu – Nunthala (19 km – 879 hoogtemeters)

Aangezien de vorige nacht zeer kort en redelijk slapeloos was, hebben we in Phaplu als een roosje geslapen! Ik moet toegeven dat ik na het zien van onze ‘kamer’ mijn twijfels had of we überhaupt een oog zouden dichtdoen. Mevrouw Nepal kwam ons de volgendeochtend stipt om 7u wekken en deelde tegelijkertijd het heuglijke nieuws mee dat het ontbijt klaarstond. Na een snelle blik uit het raam kon de glimlach niet van ons gezicht worden geveegd. Machtig groene bergen onder een stralend blauwe hemel lachten ons toe. Ons wandelavontuur in Nepal was nu officieel begonnen. We genoten van het ontbijt, maakten onze rugzak en zetten de eerste stappen richting Nunthala. Tegen de middag verlieten we de hoofdstraat (lees: een pad waar enkel een zot met een 4×4 zich op begeeft) en ging het verder omhoog via talloze trappen. Intussen had de stralend blauwe hemel plaats gemaakt voor dikke grijze wolken die ons meteen lieten kennismaken met de Moesson regen. Volledig uitgeregend beslisten we om een lunchpauze te houden op de top van de berg. Een schitterend idee want na onze ‘Fried noodles with vegetables’ stopte het met regenen en daalden we verder af naar Nunthala. Te vroeg gejuicht..een uur later viel de hemel wederom op onze schouders. Zeiknat kwamen we aan in Nunthala en zochten onmiddellijk een lodge. Twee keer werden we doorverwezen naar een andere lodge onder het mom: “Sorry we are full”. Straf want op vier dagen tijd zijn we geen enkele toerist tegengekomen. Na onze koude douche (die echt wel deugd deed) hingen we onze natte kleren op, genoten van ons avondeten en kropen vroeg ons bed in. Het was een stevige eerste dag!

Dag 2: Nunthala – Kharte (13 km – 1092 hoogtemeters)

Heel de nacht heeft het onophoudelijk geregend, ook in de ochtend stonden de hemelsluizen nog open. We kochten drie paraplu’s en zijn het er allemaal over eens dat het de beste 2100 rupees zijn die we hier al uitgegeven hebben. Uiteraard stopte de regen onmiddellijk van zodra we een paraplu hadden. De wandeling begon meteen met een zware afdaling en voor we het wisten bevonden we ons op 1400m! Wetende dat we wilden eindigen op 2788m zakte de moed ons in de schoenen. We draaiden de knop echter om en beten ons vast in de beklimming. In Bupsa (2300m) namen we een korte suikerpauze zodat iedereen terug even op adem kon komen. Het vochtige, warme klimaat maakte de beklimming zeker niet gemakkelijker. Uiteindelijk kwamen we moe, maar voldaan aan in Kharte en klopten op de deur van de enige lodge die al open was (De rest zat in volle voorbereiding voor het seizoen dat pas in oktober begint). De vrouw liet ons binnen en met handen en voeten legden we uit dat we graag een thermos heet water zouden willen.

Dag 3: Kharte – Shurke (11 km – 599 hoogtemeters)

Tja, niet elke dag is de moeite, soms wordt er ook gewoon maar wat gewandeld..Vandaag was zo een dag!

Dag 4: Shurke – Jorsalle (16 km – 587 hoogtemeters)

Eindelijk nog eens wakker worden met een blauwe hemel dus snel uit ons bed en ontbijten! De benen voelen bij iedereen fris aan en vol goede moed vertrekken we richting Phakding. Het eerste uur was afzien, zowel de zon als de vochtige lucht maken het zeer onaangenaam om te klimmen. Het zweet druppelde van ons gezicht. In de late voormiddag kwamen er meer en meer wolken en was het een stuk aangenamer wandelen. We passeerden prachtige dorpen met ‘prayer wheels’ in alle maten en kleuren, onze ziel is na het draaien van al die wielen nog nooit zo zuiver geweest! Aangezien we deze dag weinig grote beklimmingen of afdaling hebben gehad, deden we heel wat kilometers op korte tijd. Tegen de middag kwamen we dan ook aan in Phakding. We besloten om onze lunch hier te nemen. Een uurtje later stonden we gewapend met onze paraplu klaar om verder te wandelen naar Monjo. In Monjo aangekomen wandelden we rechtstreeks naar de checkpoint om er onze permit* voor Sagarmatha park te kopen. Met de permit in onze zak trokken we verder het park in en na 15min wandelen beslisten we om in Jorsalle te overnachten.

*Zie “Goed om te weten” voor specifieke info ivm permits.

Dag 5: Jorsalle – Namche Bazaar (4,3 km – 622 hoogtemeters)

Allicht de rustigste wandeldag die we op deze trekking gaan hebben. Uit ons raampje zien we de zon op de bergen schijnen, heerlijk, op deze manier is opstaan zo veel gemakkelijker. Toch draaien we ons nog eens om in onze slaapzak en snoozen een beetje verder. Vandaag moeten we namelijk maar 3u wandelen richting Namche. Verwend met prachtige uitzichten stappen we op een traag, maar constant tempo omhoog. En dan, als uit het niets, zagen we hem, de top van de wereld, de Mount Everest. Een mastodont van een berg die alle andere groene bergen in de omgeving doet uitschijnen als kleine heuveltjes! Naarmate meer en meer mensen zich verzamelden rond dit uitzichtspunt voor een glimp op de Everest, deden we onze rugzak terug aan en wandelden het laatste uur verder naar Namche. Eenmaal de checkpoint* gepasseerd bevonden we ons in een uit de kluiten gewassen dorp. Het was lang geleden dat we nog zo veel toeristen op één dag hadden gezien. Na onze lunch dwaalden we wat rond in de straten**. Uiteindelijk kwamen we terecht in een koffiebar waar we nog eens konden genieten van een lekkere koffie en vooral een plek waar we onze GSM gratis konden opladen! Fysiek zijn we momenteel top, de benen zijn volledig opgewarmd en klaar voor de ‘Three Passes Trek’. De weg van Phaplu tot Namche is dan ook aan iedereen sterk aan te raden als opwarmer

*Zie “Goed om te weten” voor specifieke info ivm permits
**Zie “Namche Bazaar” voor toffe activiteiten in Namche

Dag 6: Rustdag Namche Bazaar

Acclimatisatiedag. Ondanks dat de wolken al rond de toppen hingen, zijn we zoch nog naar het Everest viewpoint gegaan (10min wandelen van centrum). Ik ben blij dat we dit hebben gedaan, ook al zag je weinig van de omgeving, stond er boven een museum met enorm veel informatie over de geschiedenis van de regio, de fauna en flora, maar natuurlijk ook over de expedities naar Everest. Bij het zien van de lijst expedities die voorafgingen aan die van Sir Edmund Hillary en Norgay Tenzing werd ik toch even stil. De vergeelde foto’s van bebaarde avonturiers hingen aan de muur en lachten ons toe met een Colgate smile. Het is een overweldigend gevoel om te beseffen dat ook deze mannen hier allemaal zijn langsgekomen op weg naar hun onsterfelijkheid! Na een fantastisch lekkere (en vettige) pizza regelden we al onze zaakjes, kochten een heleboel Snickers, een extra boek en vroegen vooral nog naar wat algemene informatie in verband met onze trekking. We zijn er klaar voor, laat die giganten maar komen!

Dag 7: Namche Bazaar – Pangboche (13 km – 622 hoogtemeters)

Tijdens de nacht had het flink geregend en dit ging dan ook nog eens gepaard met een bulderend onweer. Redelijk sceptisch trokken we de volgende ochtend het gordijn open, maar een blauwe hemel heette ons welkom. We lieten een deel overbodige spullen achter in Namche en vertrokken met een iets lichtere rugzak naar Pangboche (3930m). Onderweg kwamen we een Nederlands koppel tegen die moesten terugkeren wegens hoogteziekte. We besloten dan ook om het nog rustiger aan te doen en dronken liters water. Tot nu toe hebben we echter nog geen last gehad van de hoogte en gaat het wandelen ons zeer goed af. Na de steile klim naar Tengboche was het enkel nog “Nepalees vlak” tot in Pangboche. Ook al konden we in principe nog verder wandelen, besloten we om hier te blijven zodat we niet té veel hoogtemeters in één dag zouden doen. Op die manier krijgt ons lichaam de kans om te wennen aan deze hoogte.

Dag 8: Pangboche – Chukhung (11 km – 789 hoogtemeters)

Zoals al elke dag in het verleden en allicht ook nog elke dag die zal komen, begon deze dag met een blik op het weer. Dit is nu eenmaal het belangrijkste op onze trekking (naast het aantal Snickers in onze rugzak). En ja hoor, vandaag waren we tevreden, van uit ons raam zagen we de witte toppen stralen in het zonlicht. Ontbijtje binnen, rugzak gepakt en op ging het naar Dingboche. De avond voordien had de vrouw des huizes ons verteld dat Dingboche pas binnen drie dagen ging openen en we daar dus niet konden overnachten. Dit zou wel wat roet in het eten gooien. Om onze acclimatisatie te optimaliseren hadden we op een rustdag in Dingboche gerekend.. Na een drietal uur wandelen, kwamen we aan in Dingboche en inderdaad alles was dicht, wat een spookstad! Nu zaten we een beetje in een dilemma..of we gingen verder naar Chhukhung (4730m) of we dalen terug af naar Periche (4240m). Aangezien we ‘s ochtends waren vertrokken van 3930m hadden we schrik om hoogteziek te worden indien we verder naar Chhukhung gingen stappen. In Dingboche voelden we ons echter kiplekker en we besloten om het erop te wagen (iets wat we ons achteraf hadden kunnen beklagen). Zeer langzaam stegen we omhoog en namen genoeg pauze om water te drinken. Zo nu en dan voelden we wel een drukkende pijn in ons hoofd, maar deze verdween telkens na een korte pauze. Eenmaal in Chhukhung aangekomen hadden de wolken – die we in de verte vanuit Namche naar ons zagen komen – ons ingehaald en hulden de vallei in een dikke mist.

Dag 9: Chhukhung Ri (5,6 km – 1562 hoogtemeters)

6u37, klaarwakker lig ik naar het plafond te staren. Buiten schijnt – zoals bijna elke ochtend – het zonnetje. Ik spring in mijn kleren en samen met mijn fototoestel stap ik naar buiten. Omdat het leuker is om met anderen zo’n mooie momenten te delen, klopte ik eens op het raam van mijn reisgenoten…geen antwoord. Pech voor hun, ik wandelde wat rond en na een uitgebreide fotoshoot van de bergen ging ik toch nog eens luisteren bij die twee slaapmutsen. Na het ontbijt besloten we om de beklimming naar de Chhukhung Ri (5550m) aan te gaan. Na een twee uur durende steile klim met onderweg prachtige uitzichten kwamen we aan op de top. Hier hadden we een zicht dat ik zelden gezien heb, langs alle kanten rezen de bergen uit de grond, machtig! Ook al zaten we zelf op 5550m, voelden we ons piepklein bij het zien van die reuzen. De afdaling vergde, vreemd genoeg, wel zijn tol. Beneden aangekomen viel Francis in een hoopje. Hij had verschrikkelijke hoofdpijn en voelde zich onwel, de eerste symptomen van hoogteziekte. Na een stevige powernap, een Dafalgan en een goeie maaltijd ging het wel veel beter met hem. Benieuwd hoe dit zal evolueren.

Dag 10: Chukhung – Lobuche (Over de Kongma La pas) (9,3 km – 789 hoogtemeters)

Reisverslagen zijn vaak een verzameling van geweldige ervaringen en de mooiste foto’s. Ook dit verslag staat vol met zulke verhalen, maar niet elke dag in de bergen is rozengeur en manenschijn, vandaag heeft Francis zwaar afgezien van de hoogte en het lijkt me dan ook interessant om eens een andere kijk op deze dag te krijgen. Een dag wandelen met iemand die last krijgt van de hoogte.

Francis vertelt : Zoals elke ochtend worden Bert en Sibren wakker met het zonnetje: “Ah, ik heb zalig geslapen!” Lig ik daar in mijn bed en denk ik terug aan mijn nachtrust..misschien heb ik al bij al twee uur geslapen. Desondanks raap ik mijn moed bijeen voor de pas die we vandaag moeten bedwingen. Een gigantische ‘Pancake with jam’ was wel een goede manier om de dag te beginnen. Het eerste stuk ging vrij vlot want het was niet zo heel hard stijgen. Vanaf het moment dat het stevig omhoog ging begon voor mij de hel! Mijn hoofd begon enorm te bonzen en ik kon mijn gedachten enkel op slechte dingen zetten. Dit kwam doordat ik, in die paar uur dat ik de afgelopen dagen geslapen heb, telkens vreemde dromen had. Van mijn hond die sterft tot gigantische ruzies met vrienden. Iets waar ik me normaal niets van aantrek, maar in de bergen is je mentale weerbaarheid één van de belangrijkste dingen, eens dat daar een plooi inzit worden kleine alledaagse dingen plots een hele drempel! Deze beelden bleven mij dan ook, bovenop de ergste koppijn in mijn leven, heel de tijd voor ogen komen. Dit zorgde ervoor dat het voor mij mentaal een hele zware voormiddag was. Met momenten vroeg ik mij af hoeveel een enkele vlucht van Kathmandu naar Brussel zou kosten. De mannen waren wel een hele dag enorm positief wat het met momenten draaglijker maakte. Eenmaal aangekomen in Lobuche was ik heel hard aan het hopen op bereik of WiFi zodat ik nog iets kon sturen naar het thuisfront..helaas zonder succes.

Dag 11: Lobuche – Gorak Shep (Everest Base Camp) (11,7 km – 540 hoogtemeters)

Nadat we gisteren stevig zijn uitgeregend en Francis serieus heeft afgezien van de hoogte, was het deze morgen nog niet helemaal duidelijk of we gingen stijgen naar Everest Base Camp (EBC) of afdalen naar Periche. Heel eerlijk had ik vannacht, toen Francis om een Diamox en Dafalgan vroeg al beslist om naar Periche te gaan. In de ochtend voelde hij zich echter beter en wou hij per se naar EBC. Op zich wel te verstaan als je weet dat je maar een paar uur verwijderd bent van dit fenomeen. Harde, korte pijn zei hij! Zoals elke dag werd de voormiddag gedomineerd door een blauwe hemel en zonnestralen. Al snel kwamen we aan in Gorak Shep. Francis zijn hoofd begon weer te bonzen en we besloten om een warme kom soep te bestellen zodat we wat tot rust konden komen. Na het eten lieten we onze zakken in de kamer liggen en licht gepakt vertrokken we naar EBC (5364m). Ik denk dat ik voor iedereen kan spreken als ik zeg dat we wat ontgoocheld waren bij het zien van EBC. Dit had ongetwijfeld ook te maken met onze eigen verwachtingen. Een kleine steen met daarop “Everest Base Camp 2018” markeerde de stip. Aangezien het kamp op een bewegende gletsjer ligt, ligt EBC ook elk jaar een beetje anders. Wij waren blij dat we niet zoals de meeste mensen hier enkel EBC trekking doen, maar vooral de ‘Three passes trekking’ die tot nu toe nog niet had teleurgesteld.

Dag 12: Gorak Shep – Dzonghla (11 km – 452 hoogtemeters)

Hoe goed je je ook acclimatiseert, op 5140m zal je zelden een goede nachtrust hebben. Alle drie werden we ‘s nachts wakker happend naar adem (op zich wel een interessante ervaring). We vertrokken redelijk laat vanuit Gorak Shep naar Lobuche waar we onze eerste pauze hielden en een thermos warme chocomelk ons even hielp op adem komen. Op weg naar Dzonglha stak een ander groepje – die we hadden leren kennen in Chukhung – ons voorbij, maar naarmate we dichter bij Dzonglha kwamen, zaten we ze terug op de hielen. We besloten om in dezelfde lodge te overnachten als hen. Op die manier konden we mee op de trein springen om de Cho La pas over te gaan. We vroegen aan hun gids Pasang, die we nu toch al even kenden, of we mits betaling met hem mee over de pas mochten. Hij vond dit uiteraard absoluut niet erg.

Dag 13: Dzonghla – Gokyo (over de Cho La pas) (12km – 702 hoogtemeters)

Vandaag stond de wekker om 5u. We stonden verrassend snel op en tegen 5u30 zaten we gepakt en gezakt aan de ontbijttafel. Vandaag gingen we de Cho La pas doen samen met Cole, Lauren & Pasang. Met een beetje vertraging vertrokken we tegen 6u30 vanuit Dzonglha. De bergen die gisterenmiddag nog lagen gesluierd in de wolken, stonden deze ochtend fier te schijnen in de zon. Pasang’s tempo lag redelijk hoog en op weg naar boven staken we iedereen voorbij. Op zich was het pad op de Cho La pas veel beter en duidelijker dan dat van de Kongma La, maar er zaten wel twee gevaarlijke passages bij. De eerste kwam direct na de steile klim halfweg. Door de Moesson was de rotswand langs de gletsjer bezaaid met grote, losliggende rotsblokken. Pasang zei dat we hier best zo snel mogelijk doorwandelen omdat er continu nog blokken naar beneden vielen. Dit gezegd zijnde dartelde hij behendig over de stenen tot aan de andere kant. Na deze passage kwam de gletsjer. Francis en ik hadden in Namche “crampons” gekocht en jongens als we zijn, wilden we die uiteraard eens testen. Het geluk stond aan onze kant want eenmaal boven trokken de wolken weg en genoten we in het zonnetje van een prachtig uitzicht .

Dag 14: Gokyo Ri (3,6 km – 1198 hoogtemeters)

Het is 4u30, nog donker en ijskoud. Toch vliegen we met zen drieën, ondertussen gewend aan het vroege opstaan, in onze kleren. Veters strak, zaklamp aan en fles water in de hand, zo begonnen we aan onze klim ‘Gokyo Ri’. De eerste 200-300 hoogtemeters gingen vlotjes, het was natuurlijk berekoud, wat tempo om warm te krijgen kon dus geen kwaad. Daarna werd het zowel fysiek als mentaal wat zwaarder. Telkens als je dacht: “Ja, ik ben er bijna!”, verscheen er weer een nieuwe hogere top. Eenmaal boven (6u10) werden we beloond met een prachtig zicht. We waren met voorsprong als eerste boven en hadden dus ruim de tijd om te genieten van de nu opkomende zon. De rest van de dag hadden we ingecalculeerd als rustdag. De avond bleef bescheiden: mentaal waren we al gericht op de Renjo pas die de volgende dag zou volgen. Volgens de Nepalezen krijg je van Dal Bhat extra energie, drie keer raden wat we dus als avondmaal aten.

Dag 15: Gokyo – Thame (Renjo Pas) (21 km – 1609 hoogtemeters)

We lagen nog in ons bed toen we iedereen hoorden opstaan en zich klaarmaken om de laatste pas van de trekking, de Renjo pas (5360m), te bedwingen. Aangezien wij de afgelopen dagen al hadden laten zien dat we een stuk sneller wandelden dan de rest, gaven we onszelf wat tijd en ontbeten pas tegen 7u30. Wetende dat elke stap de laatste stap naar boven ging zijn, vlogen we de berg op in iets meer dan twee uur. Boven, op de pas, kwamen we de rest tegen. We genoten van het weidse uitzicht en met een brede glimlach daalden we af naar Lungdhen. We hebben het gehaald, de drie passen zijn van ons! Goedgeluimd en met stevige tred kwamen we reeds rond 13u aan in Lungdhen (4380m). De lodges in Lungdhen waren nog maar drie dagen open en veel keuze qua eten was er niet.. En laten we eerlijk zijn, zoals de uitdrukking “Liefde van de man gaat door de maag” al insinueert, voor een man is eten zeer belangrijk! Wij beslisten dan ook om nog verder te trekken naar Thame! In totaal werd het een tocht van 21km waarbij we 1560m daalden. Tegen 17u kwamen we aan in onze lodge. Nadat we ons geïnstalleerd hadden bestelden we ons avondeten en genoten nog van een laatste gezellige avond in de bergen samen met onze nieuwe vrienden.

Dag 16: Thame – Namche Bazaar (8,7 km – 378 hoogtemeters)

Na onze lange dag gisteren is de ‘Three passes trekking’ zo goed als voorbij. Alle toppen zijn overwonnen en een gevoel van opluchting, voldoening en trots is onmiskenbaar aanwezig. Er wachtte nog een 9km lange tocht door het stilaan terug vochtige berglandschap. Mede dankzij het, voor ons, hoge zuurstofgehalte – na 10 dagen boven 4800m te hebben gezeten, voelt 3400m als een verse zuurstoftank – vlogen we die laatste trappen op en bereikten Namche sneller dan de GPS ons had aangegeven. In Namche aankomen voelde bijna als thuiskomen. We installeerden ons in de gezellige ‘Family lodge’ en na EINDELIJK een warme douche (eerste in 16 dagen) verslonden we de pizza waar we al de hele trek naar uitkeken. De eigenaar van de lodge wist ons te vertellen dat er al negen dagen geen vluchten tussen Lukla en Kathmandu zijn geweest!! Doordat we sneller dan verwacht terug in Namche waren, hadden we wel wat marge, maar bleven ons wel informeren over de stand van zaken. We hadden namelijk echt geen zin om een week vast te zitten in Lukla.

Dag 17: Rust(eet)dag Namche Bazaar

Gewekt door warme zonnestralen, geen stress of todo’s, alleen een warme apfelstrudel die ons opwachtte. Gisteren avond hadden we na ons avondeten nog afgesproken met onze Amerikaanse vrienden in de Irish pub, om daar ons eerste pintje in twee weken te degusteren. In de namiddag keken we een film in een of andere pub*. ‘The Sherpa’ als ik het me goed kan herinneren. Een documentaire over een dodelijke ramp in 2014 op de Khumbu Icefall waar 15 dragers zijn omgekomen. Dit resulteerde in een gigantisch protest met als resultaat dat er dat seizoen geen enkele beklimming van de Everest doorging. Zeer pakkende en confronterende documentaire waarbij de maatschappelijke problemen van de Khumbu regio naar boven komen. De rest van de dag hebben we nog rustig genoten van het zonnetje en onze laatste uitzichten op de besneeuwde toppen van de Himalaya!

*Zie “Namche Bazaar” voor toffe activiteiten in Namche

Dag 18: Namche Bazaar – Lukla (19 km – 871 hoogtemeters)

Een laatste stevige dag wandelen! Volgens onze GPS zou het nog 7u50min duren om 19km te wandelen met 871 hoogtemeters. We hadden al veel meegemaakt en gezien op deze trekking, maar wat we vandaag gingen tegenkomen, hadden we in onze wildste dromen niet durven denken! Laten we echter beginnen bij onze ochtend in Namche. Met onze wandelstokken in de aanslag waren we klaar om te vertrekken toen de eigenaar van de lodge ons nariep of we al tickets voor onze vlucht van Lukla naar KTM hadden. Uiteraard hadden we die nog niet..hij zei dat we gewoon in Lukla naar “Namaste Lodge” moesten gaan en dat hij de eigenaar ging bellen om tickets voor de eerste vlucht te reserveren! Zo vriendelijk die Nepalezen, dat was dus ook al geregeld, handig! Optimistisch vertrokken we naar Lukla. Het weer was al twee dagen fantastisch dus naarmate we verder afdaalden, kwamen we meer en meer mensen tegen. Eenmaal aangekomen in Monjo konden we onze ogen niet geloven. Honderden mensen liepen in één lange trein naar boven..en wat voor mensen. Volgens mij hadden de helft van die mensen nog geen heuvel van 300m beklommen! Toeristen eerste klas! Nu moet je in je achterhoofd houden dat er de afgelopen negen dagen maar twee vluchten van KTM naar Lukla zijn gevlogen. Dat verklaart dat het drukker is, maar dit was gewoon te gek voor woorden, al wringend moesten we ons een weg banen naar Phakding. Wetende dat het wandelseizoen pas 1 oktober van start gaat, prezen we ons gelukkig dat we onze trektocht al achter de rug hadden. Swat, na de middag waren de paden terug zoals we ze kennen en graag hebben: Niemand te zien! Tegen 15u kwamen we aan in Lukla en inderdaad, de enorm vriendelijke eigenaar had voor ons drie tickets voor de eerste vlucht van 6u30! Ondertussen gingen we al eens op prospectie naar de Tenzing-Hillary luchthaven en wat was me dat! De landingsbaan lag op een heuvel met een hellingsgraad van zeker 20 graden. Bon, met een klein hartje gingen we Lukla verder verkennen en kropen vroeg ons bed in. Om 5u moesten we er namelijk terug uit.

Dag 19: Lukla – Khatmandu

Vandaag verlaten we met pijn in het hart het hooggebergte! Tegen 5u30 stond onze rugzak al beneden klaar in het restaurantje en kregen we ons ontbijt (hmm voor het eerst sinds lang nog eens vers fruit). De grote groep Chinezen die ‘s avonds was binnengewaaid was intussen al klaar met ontbijten en maakten zich, samen met de vriendelijke eigenaar, op om naar de luchthaven te vertrekken (2min wandelen). Vooraleer hij vertrok, kwam hij ons vertellen dat we hem moesten zoeken in de luchthaven en hij ons daar ging verder helpen. Voor degenen die de Tenzing-Hillary luchthaven nog niet hebben gegoogeld, het is gewoon één streep asfalt met erlangs een huisje. Hem vinden zou dus allesbehalve een uitdaging worden. Zo gezegd, zo gedaan, in de meute op de luchthaven vonden we hem druk bezig met de Chinezen. Hij spotte ons onmiddellijk op en kwam ons ter hulp. Voordat we het beseften had hij onze tickets al vast en was bezig onze bagage in te checken. De limiet, zijnde 10kg, hadden we zwaar overschreden, maar dat maakte allemaal niet uit!! Hij wandelde ons door heel het proces en aan de ‘security’ checkpoint namen we afscheid! Ik zeg het nogmaals: Wat een vriendelijke man!! Intussen flikkerde de metaaldetector als een overenthousiaste kerstboom, maar ook dat maakte allemaal niet uit. ‘No weapons, sharp tools or gas?’ ‘Nope!’ Tot zover de controle! Samen met nog een vijftigtal andere mensen wachtten we vol spanning op het eerste vliegtuig van de dag. Na 20min was het zover, onder begeleiding van een oorverdovend lawaai kwam het eerste vliegtuig de landingsbaan omhoog. Nog voordat hij stilstond en uitgeladen was, kwam het tweede vliegtuig al aan. Binnen de 5min (Ik overdrijf niet) stonden er vier vliegtuigen klaar. Nog eens 5min later stonden wij boven aan de landingsbaan en waren we klaar om de sprong van de berg te wagen! Eenmaal in de lucht zagen we de volgende colonne van vier vliegtuigen al aankomen. Ongelofelijk hoe ze dit allemaal regelen! Tijdens de vlucht zelf zaten we praktisch op de schoot van de piloot. Na een paar minuten kwam de stewardess (ja, er was een stewardess!!) de volle 12 passagiers, watten en een snoepje aanbieden! Twintig minuten later stonden we aan de grond in Kathmandu en zocht de piloot letterlijk naar een parkeerplaats. Ik voelde me net op de parking van de Colruyt in de auto met ons moeder! ‘Zou ik hier inrijden? Hmm, nee, ginder is nog een plaatsje! Ah, maar wacht dat daar ziet er nog een breder plaatsje uit..’ (Sorry moeder ?) Nadat hij zijn keuze eindelijk had gemaakt stapten we in een busje en werden we naar de uitgang begeleid. Buiten werden we langs alle kanten overrompeld door taxichauffeurs en nadat we de onze hadden uitgekozen, reden we naar ons hostel. Terug in het hostel kwamen we tot het volle besef dat ons fantastisch avontuur was afgelopen..dit kon maar op één manier worden gevierd, met een koude blonde Leffe!

Praktische Informatie

Vervoer heen en terug

Je hebt vier opties om van Khatmandu naar het Sagarmatha park te gaan.

Jeep vanuit KTM naar Phaplu/Saleri (2500 Rupees)

In de toeristische regio van Thamel is het zeer gemakkelijk om dit te regelen, ze komen je op straat gewoon aanklampen en op een half uur is dit geregeld. Startpunt was de Chabahil bus station, ’s ochtens vroeg staat het hier vol jeeps om je richting Saleri te brengen. Merk op dat tijdens de monsoon de wegen zeer slecht zijn en de kans klein is dat je tot in Phaplu geraakt. Vraag dit zeker na bij het boeken van je ticket. Duur van de rit: 9 uur, met verschillende stops. De chauffeur heeft plastieke zakjes mee voor mensen die onwel worden, maar vreemd genoeg zijn dat vooral de locals die ziek worden.

Bus vanuit KTM naar Saleri

Op het moment dat wij er waren, reden er geen bussen naar Saleri. Achteraf gezien lijkt het me ook straf dat de bus op dezelfde wegen zou kunnen rijden als de jeep!

Vlucht van KTM naar Lukla (180 USD)

Vanuit KTM stijgen er dagelijks vluchten op richting Lukla. Het nadeel is dat je niet zeker bent of het goed weer is op de luchthaven in Lukla. Het kan goed zijn dat je vlucht opstijgt en gewoon terugkomt omdat de piloot niets ziet. Bekende airlines zijn: Sita Air, Tara Air, Yeti Airlines & Buddha Air. De prijzen zullen steeds rond de 180 dollar zijn.

Bus vanuit KTM naar Jiri (1500 Rupees)

Dit maakt je wandeling iets langer want het duurt een kleine week vooraleer je van Jiri in Namche Bazaar bent.

Overnachten

Het is niet nodig om een tent mee te pakken, ik zou het zelfs afraden. Om de twee kilometer (met uitzondering van de dagen dat je over een pas gaat) kom je lodges en restaurants tegen. De overnachtingen zijn vaak zeer goedkoop of zelfs gratis, het eten daarentegen is duur. Op zich te begrijpen als je weet dat alles naar boven gedragen moet worden. Met dat in het achterhoofd is het zelfs nog goedkoop. Prijzen varieren enorm van regio tot regio waarbij de moeilijkst bereikbare gebieden niet per se de duurste zijn.

Voorbeeldprijzen september 2018:

• Overnachting lodge: 150 – 300 Rupees
• Dal Bhat: 200 – 750 Rupees
• Chapatti with eggs: 500 – 800 Rupees

Kaarten

In Khatmandu of Namche kan je alle kaarten vinden die je nodig hebt. De paden zijn zeer goed te vinden, maar de bergen ingaan zonder enige vorm van kaart of GPS is gewoonweg dom (cfr “Into the Wild”). Voor onze trekking hadden we genoeg aan een grote overzichtskaart

Namche Bazaar

Aanraders in Namche Namche Bazaar:

• Namche bakery: Heerlijke bananen-choocoladetaart en gratis GSM opladen
• Family lodge: Zeer vriendelijke mensen en gratis WiFi
• Liquid Bar: Twee keer per dag gratis film
• Er zijn ATM’s, maar het is niet altijd mogelijk om er geld uit te halen
• Sagarmatha National Park Museum: Gratis museum met veel interessante weetjes over de regio.

Paklijst

• Regenjas & regenbroek
• Slaapzak
• Kussen
• Liner
• Donsjas
• 1 lange wandelbroek
• 1 short
• Wandelkousen & ondergoed (obviously)
• Wandelstokken
• Muts & handschoenen
• Fleece
• Thermisch ondergoed
• EHBO kit met Diamox & Micropur
• Waterfilter Care plus
• “Crampons” (gekocht in Namche voor 6 euro)
• Zonnecrème
• Vochtige doekjes!
• Drinkbus
• Geld (reken op 1500 – 2000 rupees per dag per persoon) Mensen doen er meer op dan ze initieel van plan waren.

Goed om te weten

• Je kan je visum op enkele minuten regelen in de luchthaven van Khatmandu, dit zal je een pak minder kosten dan in België (40 USD voor een maand).
• Doe jezelf een plezier en koop ginder een paraplu! (Enkel tijdens off season)
• Neem voor 20 dagen ongeveer 60.000 Rupees mee.
• Voor de Three Passes Trekking alsook de Everest Basecamp trekking heb je twee permits nodig. Je kan ze beide in Khatmandu gaan halen, maar als je daar geen tijd voor hebt, kan ze ze gewoon onderweg kopen.
  o Permit Sagarmatha National Park: 3000 Rupees (+13% VAT)
  o Permit lokale regering: 2000 Rupees

• 

• 

Wist je dat

• Mt. Everest heet bij de lokale bevolking Sagarmatha.
• De Sherpa’s krijgen de naam van de dag waarop ze geboren zijn. Vb.: Pasang = Vrijdag.
• De mensen in het Sagarmatha park mogen geen dieren slachten. Al het vlees moet dus geïmporteerd worden uit de vallei.
• Mt. Everest beklimmen kost tussen de 30.000 en de 100.000 USD

Leesmateriaal

• 

• 

Dit boek kopen? Atlas & Zanzibar – reisboekhandel en sympathieke partner van onze website – helpt u graag verder!
5% korting voor KBF leden trouwens! ☝️